γράφει ο Δημήτρης Δρογίδης

Τα τελευταία γεγονότα που συμβαίνουν έχουν πρωταγωνιστές νεολαίους που επιχειρούν να παίξουν το ρόλο του τιμωρού της κοινωνίας. Αυτό πρέπει να μας προβληματίσει και να δούμε πως προέκυψε το φαινόμενο του «αυτόκλητου τιμωρού».

Σίγουρα οι κοινωνίες που ανέκυψαν στη μεταπολεμική περίοδο, δεν είχαν μόνο υποστηρικτές, είχαν και έμμονους αμφισβητίες. Όμως η καθεστηκυία τάξη δεν κατάφερε ποτέ να δώσει πειστικές απαντήσεις για τις προσεγγίσεις της. Αυτό φαίνεται από τις συγκρούσεις, τις απεργίες, τις δολιοφθορές, τις τρομοκρατικές ενέργειες που έλαβαν χώρα σε πολλές περιπτώσεις.

Το πολιτικό κοινωνικό και ιδεολογικό κατεστημένο είχε πάντα το δικό του περιθώριο, όπου μάζευε ένα ιδεολογικό προλεταριάτο, που αρνούνταν (δίκαια ή άδικα δεν έχει σημασία) το διάλογο μέσα στα πλαίσια του συστήματος, ή κι αν έμπαινε σε μια συστημική λογική σύντομα πάλι την εγκατέλειπε.

Παρόλαυτα  υπήρχε κι ανέπτυσσε μια παράλληλη δράση επί εδάφους που είναι ανάμεσα στη νομιμότητα και την παρανομία. Πολλές φορές το ίδιο το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιούσε, για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά, τα ίδια τα άτομα για να στηρίξει κάποιες επιλογές ή να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από διάφορες αποφάσεις. Αυτές οι σιωπηρές συμβάσεις ήταν – και παραμένουν – μέσα στα πλαίσια της πολυμορφίας της κοινωνίας. Βέβαια, ακόμη και οι πιο καλόπιστοι υποστηρικτές του κοινωνικού συστήματος, δε μπορούν να παραβλέψουν την κρίση της οικονομίας, τα ελλείμματα του  πολιτισμού και την χρόνια  ανεπάρκεια της ίδιας της κοινωνίας.

Αφού η ελλειμματική κοινωνία έδινε αιτία ύπαρξης στους αρνητές το κοινωνικού μοντέλου ανάπτυξης, μην καλύπτοντας το κοινωνικό κενό, προβάλλοντας ένα λογιστικό πλαίσιο και αναδεικνύοντας αποκλειστικά το αδηφάγο ανταγωνιστικό προφίλ, έδωσε την αφορμή για πολλαπλές δυναμικές / ηχηρές αντιδράσεις. Οι θιασώτες αυτών των ενεργειών ζούσαν μέσα στα ίδια πλαίσια (ανάμεσα στη νομιμότητα και την παρανομία / το εφικτό και το επιθυμητό) και μέσα στις ίδιες λογικές μεγάλωσαν έκαναν οικογένειες και πέρασαν απόψεις και ιδανικά στην επόμενη γενιά.

Την ίδια στιγμή η ίδια η πραγματικότητα έδωσε τόσα πολλά αρνητικά στοιχεία που δημιούργησε, εκ των πραγμάτων, τους δικούς της αρνητές. Ο αντίπαλος  κυοφορήθηκε από τα ίδια τα  κοινωνικά συμβάντα, αφού οι κοινωνικές ισορροπίες είναι τόσο διαταραγμένες, ώστε ο κόσμος τις βιώνει ως ένα κακό reality show. Μέσα σ΄αυτά τα πλαίσια ένα σύνολο νέων ανθρώπων οδηγήθηκε στα άκρα και πέρασε σε πράξεις βίας, τρομοκρατίας, ανομίας, πιστεύοντας πως τους ανήκει ο ρόλος του τιμητή και του νέου Ρομπέν των Δασών. Ακόμη, βλέποντας τον κόσμο αποστασιοποιημένα, θεωρούν  τον υπόλοιπο κόσμο «συνένοχο στη σιωπή» και λειτουργούν μέσα από τη λογική του αντάρτικου πόλης.

Στην πραγματικότητα, αυτή η λογική δεν εξυπηρετεί κανέναν, αλλά πληγώνει τα όποια στοιχεία δημοκρατίας, ελευθερίας κι ανεξαρτησίας υπάρχουν ακόμη στην κοινωνία, αφού πολλά δικαιώματα και πολλές επιλογές συνθλίβονται μέσα στην ίδια την κοινωνική και οικονομική κρίση. Όμως η νεολαία του Αρμαγεδδώνα πήρε την απόφαση και συγκρούεται ανοιχτά με την κοινωνία. Σε τελική ανάλυση, δεν ξέρουμε αν συγκρούεται μετωπικά με το πολιτικό σύστημα, που κανείς δεν αξίζει να το υπερασπιστεί για το αξιακό του περιεχόμενο, όμως  ο αγώνας είναι μάταιος καθώς το θύμα είναι ,τελικά, η ίδια η κοινωνία.

Έργα του Δημήτρη Δρογίδη: «Η πολιτικά στα πυρά της Τρομοκρατίας» ,  «Τα παιδιά της Ατλαντίδας – παιδική και εφηβική παραβατικότητα-« από τις Εκδόσεις Φυλάτος