Γράφει η Άννα Παππά
δασκάλα – συγγραφέας

Επιχείρησε να δώσει μία δική του εκδοχή του ανθρώπινου ονείρου, ή του κόσμου, όπως εκείνος τον έβλεπε.

Ύμνησε την ανθρώπινη προσωπικότητα και σχεδίασε αυτά που θα έρθουν.

Στιχούργησε το τραγούδι του ξυλοκόπου, εκείνο του αγρότη καθώς πάει πρωί στο χωράφι ή στο μεσημεριανό διάλειμμα ή στου ήλιου τη δύση.

Είδε τις πράξεις των ανθρώπων τούτου του κόσμου σε όλες τις ματιές τους και τις σκέψεις.

Είδε το κορίτσι που θα χαιρόταν τη δροσιά του νερού, το κόκκινο των ώριμων φρούτων, τον  πόθο μιας αντρικής ματιάς.

Είδε το σκοτεινό βλέμμα της απογοήτευσης και το ζωγράφισε με λέξεις.

Με μια οξυμένη αίσθηση των γεγονότων, αμφέβαλλε για το αν υπάρχει πράγματι  αυτός ο χρόνος, του οποίου ήξερε καλά τις τέσσερις εποχές, τις παραφορές, τα δεινά, τις νύχτες, τις ρήξεις, τις χαρές.

Έτσι, σώπασε και άρχισε να γράφει για εκείνους, που περιπλανώμενοι μέσα στα λιβάδια της αναζήτησης, δεν είχαν παρά να φωνάξουν, να κλάψουν, να νιώσουν λίγη ή περισσότερη χαρά.

Ποιος ήταν αυτός;

Μα, ήταν ο ποιητής εκείνων των ποιημάτων που κάποτε διαβάσατε, ή που θα διαβάσετε κάποτε…