bibliothiki

Τα 100 καλύτερα βιβλία όλων των εποχών

25E072743F6B812F81C6DB1A35359139

Ακολουθεί ένας κατάλογος «των 100 καλύτερων βιβλίων», όπως αυτά προτάθηκαν από 100 συγγραφείς 54 χωρών, που συντάχθηκε το 2002 από τη Νορβηγική Λέσχη του Βιβλίου. Ο κατάλογος αυτός προσπαθεί να απεικονίσει την παγκόσμια λογοτεχνία με βιβλία από όλες τις χώρες, πολιτισμούς και χρονικές περιόδους. Ένδεκα από τα βιβλία αυτά έχουν γραφεί από γυναίκες και τεσσάρων οι συγγραφείς είναι άγνωστοι. Καθένας από τους προτείνοντες συγγραφείς υπέβαλε τον δικό του κατάλογο από δέκα βιβλία.

Δεν υπάρχει καμιά κατηγοριοποίηση και, προ παντός, αξιολόγηση στην παρουσίαση των εκατό βιβλίων που επελέγησαν με την διαδικασία αυτή.
Οι οργανωτές διακήρυξαν ότι «όλα είναι στην ίδια σειρά», με την εξαίρεση του Δον Κιχώτη που του απονεμήθηκε η διάκριση του «καλύτερου λογοτεχνικού έργου που γράφηκε ποτέ». Ο παρών κατάλογος καταρτίστηκε βάσει της χρονολογίας συγγραφής των έργων, με μιαν ελαστικότητα προκειμένου να μη απομακρυνθούν απ’ αλλήλων έργα του ιδίου συγγραφέα (βλ. π.χ. Φλομπέρ και Ντίκενς, Τολστόι και Ντοστογιέφσκι).

 

Χρονολογία

Συγγραφέας

Τίτλος έργου

γλώσσα

18ος–17ος αι. π.Χ. άγνωστος Έπος του Γκιλγκαμές Ακκαδική
850–750 π.Χ. Όμηρος Ιλιάς Αρχαία Ελληνική
8ος αι. π.Χ. Όμηρος Οδύσσεια Αρχαία Ελληνική
6ος– 4ος αι. π.Χ. άγνωστος Το βιβλίο του Ιώβ Εβραϊκή
431 π.Χ. Ευριπίδης Μήδεια Αρχαία Ελληνική
430 π.Χ. Σοφοκλής Οιδίπους Τύραννος Αρχαία Ελληνική
4ος αι. π.Χ.– 4ος αι. μ.Χ. Βυάσα Μαχαβαράτα Σανσκριτική
3ος αι. π.Χ.– 3ος αι. μ.Χ. Βαλμίκι Ραμαγιάνα Σανσκριτική
1ος αι. π.Χ.– 4ος αι. μ.Χ. Καλιντάσα Σακούνταλα Σανσκριτική
29–19 π.Χ. Vergilius (Βιργίλιος) Aeneis (Αινειάς) Λατινική
1ος αι. μ.Χ. Ovidius (Οβίδιος) Metamorphoses (Μεταμορφώσεις) Λατινική
700–1500 άγνωστος Χίλιες και μία νύχτες Αραβική
11ος αι. Μουρασάκι Σικίμπου Η ιστορία του Γκέντζι Ιαπωνική
13ος αι. άγνωστος Njál’s Saga (Η ιστορία του Νγιαλ) Αρχαία Σκανδιναβική
1257 Σααντί Μποστάν (Ο Φρουτόκηπος) Περσική
1258–73 Ρουμί Μασναβί Περσική
1265–1321 Dante Alighieri (Δάντης) Divina Commedia (Θεία κωμωδία) Ιταλική
1349–53 Giovanni Boccaccio (Βοκάκιος Decamerone (Το Δεκαήμερο) Ιταλική
14ος αι. Geoffrey Chaucer (Τζέφρι Τσόσερ) The Canterbury Tales (Οι ιστορίες του Καντέρμπουρι) Αγγλική
1532–34 François Rabelais (Ραμπελαί) Pantagruel (Πανταγκρυέλ) και Gargantua (Γαργαντούας) Γαλλική
1595 Michel de Montaigne (Μισέλ ντε Μονταίν) Essays (Δοκίμια) Γαλλική
1603 William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) Hamlet (Άμλετ) Αγγλική
1608 William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) King Lear (Ο βασιλιάς Ληρ) Αγγλική
1609 William Shakespeare (Ουίλλιαμ Σαίξπηρ) Othello (Οθέλος) Αγγλική
1605 & 1615 Miguel de Cervantes (Μιγκέλ ντε Θερβάντες) Don Quijote (Δον Κιχώτης) Ισπανική
1726 Jonathan Swift (Τζόναθαν Σουϊφτ) Gulliver’s Travels (Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ) Αγγλική
1760 Laurence Sterne (Λώρενς Στερν) Tristram Shandy (Τρίστραμ Σάντυ) Αγγλική
1796 Denis Diderot (Ντενί Ντιντερό) Jacques le fataliste (Ζακ ο μοιρολάτρης και ο αφέντης του) Γαλλική
1808 & 1832 Johann Wolfgang von Goethe (Γκαίτε) Faust (Φάουστ) Γερμανική
1813 Jane Austen (Τζέιν Ώστεν) Pride and Prejudice (Περηφάνια και Προκατάληψη) Αγγλική
1818 Giacomo Leopardi (Τζιάκομο Λεοπάρντι) Canti (ποιήματα) Ιταλική
1830 Stendhal (Σταντάλ) Le Rouge et le Noir (Το κόκκινο και το μαύρο) Γαλλική
1833-1850 Edgar Allan Poe (Έντγκαρ Άλλαν Πόε) διηγήματα Αγγλική (ΗΠΑ)
1835 Honoré de Balzac (Ονορέ ντε Μπαλζάκ ) Le Père Goriot (Ο Μπάρμπα-Γκοριό) Γαλλική
1835–37 Hans Christian Andersen (Χανς Κρίστιαν Άντερσεν) Eventyr (Παραμύθια) Δανική
1842 Νικολάι Γκόγκολ Νεκρές ψυχές Ρωσική
1847 Emily Brontë (Έμιλι Μπροντέ) Wuthering Heights (Ανεμοδαρμένα Ύψη) Αγγλική
1851 Herman Melville (Χέρμαν Μέλβιλ) Moby-Dick (Μόμπυ Ντικ) Αγγλική (ΗΠΑ)
1855 Walt Whitman (Ουώλτ Ουίτμαν) Leaves of Grass (Φύλλα Χλόης) [ποίηση] Αγγλική (ΗΠΑ)
1857 Gustave Flaubert (Γκυστάβ Φλωμπέρ) Madame Bovary (Μαντάμ Μποβαρί) Γαλλική
1869 Gustave Flaubert L’Éducation sentimentale (Η αισθηματική αγωγή) Γαλλική
1861 Charles Dickens (Τσάρλς Ντίκενς) Great Expectations (Μεγάλες Προσδοκίες) Αγγλική
1865–1869 Λέων Τολστόι Πόλεμος και Ειρήνη Ρωσική
1886 Λέων Τολστόι Ο θάνατος του Ιβάν Ιλίτς Ρωσική
1877 Λέων Τολστόι Άννα Καρένινα Ρωσική
1866 Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Έγκλημα και τιμωρία Ρωσική
1869 Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Ο ηλίθιος Ρωσική
1872 Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Οι δαιμονισμένοι Ρωσική
1880 Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι Αδελφοί Καραμαζώφ Ρωσική
1871 George Eliot (Τζορτζ Έλιοτ) Middlemarch (Μίντλμαρτς) Αγγλική
1879 Henrik Ibsen (Χένρικ Ίψεν) Et dukkehjem [Nora] (Ένα κουκλόσπιτο [Νόρα]) Νορβηγική
1884 Mark Twain (Μαρκ Τουαίην) Adventures of Huckleberry Finn (Οι περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν) Αγγλική (ΗΠΑ)
1886 Αντόν Τσέχωφ διηγήματα Ρωσική
1890 Knut Hamsun (Κνουτ Χάμσουν) Sult (Η πείνα) Νορβηγική
1901 Thomas Mann(Τόμας Μαν) Buddenbrooks (Οι Μπούντενμπρόοκς) Γερμανική
1924 Thomas Mann (Τόμας Μαν) Der Zauberberg (Το μαγικό βουνό ) Γερμανική
1904 Joseph Conrad (Τζόζεφ Κόνραντ) Nostromo Αγγλική
1913–27 Marcel Proust (Μαρσέλ Προυστ) À la recherche du temps perdu (Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο) Γαλλική
1913 D. H. Lawrence (Ντ. Χ. Λώρενς) Sons and Lovers (Γιοι και εραστές) Αγγλική
1918 Λου Σιουν Το ημερολόγιο ενός τρελού Κινεζική
1922 James Joyce (Τζαίημς Τζόυς) Ulysses (Οδυσσέας) Αγγλική (Ιρλανδία)
1923 Italo Svevo (Ίταλο Σβέβο) La Coscienza di Zeno (Η συνείδηση του Ζήνωνα) Ιταλική
1924 Franz Kafka (Φραντς Κάφκα) διηγήματα Γερμανική
1925 Franz Kafka (Φραντς Κάφκα) Der Prozess (Η Δίκη) Γερμανική
1926 Franz Kafka (Φραντς Κάφκα) Das Schloss (Ο Πύργος) Γερμανική
1925 Virginia Woolf (Βιρτζίνια Γουλφ) Mrs Dalloway (Η κυρία Νταλογουέη) Αγγλική
1927 Virginia Woolf (Βιρτζίνια Γουλφ) To the Lighthouse (Στο φάρο) Αγγλική
1929 Alfred Döblin (Άλφρεντ Ντέμπλιν) Berlin Alexanderplatz (Μπερλίν, Αλεξάντερπλατς) Γερμανική
1928 Federico García Lorca (Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα) Romancero gitano (Τσιγγάνικο τραγουδιστάρι) Ισπανική
1928 Fernando Pessoa (Φερνάντο Πεσσόα) Livro do Desassossego (Το βιβλίο της ανησυχίας) Πορτογαλική
1929 William Faulkner (Γουίλιαμ Φώκνερ) The Sound and the Fury (Η βουή και η αντάρα) Αγγλική
1936 William Faulkner (Γουίλιαμ Φώκνερ) Absalom, Absalom! (Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ !) Αγγλική
1930–32 Robert Musil (Ρόμπερτ Μούζιλ) Der Mann ohne Eigenschaften (Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες) Γερμανική
1932 Louis-Ferdinand Céline (Λουί-Φερντινάντ Σελίν) Voyage au bout de la nuit (Ταξίδι στο τέλος της νύχτας) Γαλλική
1934–35 Halldór Laxness (Χαλντόρ Λάξνες) Sjálfstætt fólk (Ανεξάρτητοι άνθρωποι) Ισλανδική
1942 Albert Camus (Αλμπέρ Καμύ) L’Étranger (Ο Ξένος) Γαλλική
1944 κ.ε. Jorge Luis Borges (Χόρχε Λουίς Μπόρχες) Ficciones (Ιστορίες) Ισπανική (Αργεντινή)
1945 Astrid Lindgren (Άστριντ Λίντγκρεν) Pippi Långstrump (Πίπη η Φακιδομύτη) Σουηδική
1946 Νίκος Καζαντζάκης Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά Νεοελληνική
1949 George Orwell (Τζορτζ Όργουελ) Nineteen Eighty-Four (Χίλια ενακόσια ογδόντα τέσσερα) Αγγλική
1951–53 Samuel Beckett (Σάμιουελ Μπέκετ) MolloyMalone MeurtL’Innommable (Μολλόυ, Ο Μαλόν πεθαίνει, Ο ακατονόμαστος –τριλογία) Γαλλική, Αγγλική (Ιρλανδία)
1951 Marguerite Yourcenar (Μαργκερίτ Γιουρσενάρ) Mémoires d’Hadrien (Αδριανού απομνημονεύματα) Γαλλική
1952 Ernest Hemingway (Έρνεστ Χέμινγουεϊ) The Old Man and the Sea (Ο Γέρος και η Θάλασσα) Αγγλική
1954 Γιασουνάρι Καβαμπάτα Ο ήχος του βουνού Ιαπωνική
1955 Vladimir Nabokov (Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ) Lolita (Λολίτα) Αγγλική (ΗΠΑ)
1955 Juan Rulfo (Χουάν Ρούλφο) Pedro Páramo (Πέδρο Πάραμο) Ισπανική (Μεξικό)
1956 João Guimarães Rosa (Χοάο Γκιμαράες Ρόζα) Grande Sertão: Veredas (Μεγάλοι δρυμοί : Μονοπάτια) Πορτογαλική (Βραζιλία)
1958 Chinua Achebe (Τσινούα Ατσέμπε) Things Fall Apart (Τα πράγματα καταρρέουν) Αγγλική (Νιγηρία)
1959 Ναγκίμπ Μαχφούζ Τα παιδιά του Τζεμπελάουϊ Αραβική (Αίγυπτος)
1952 Paul Celan (Πωλ Σελάν) Mohn und Gedächtnis (Παπαρούνα και μνήμη) [ποίηση] Γερμανική
1952 Ralph Ellison (Ραλφ Έλλισον) Invisible Man (Αόρατος άνθρωπος) Αγγλική (ΗΠΑ)
1959 Günter Grass (Γκύντερ Γκρας) Die Blechtrommel (Το τενεκεδένιο ταμπούρλο) Γερμανική
1962 Doris Lessing (Ντόρις Λέσινγκ) The Golden Notebook (Το χρυσό σημειωματάριο) Αγγλική
1967 Gabriel García Márquez (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες) Cien años de soledad (Εκατό Χρόνια Μοναξιάς) Ισπανική (Κολομβία)
1985 Gabriel García Márquez (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες) El amor en los tiempos del cólera (Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας) Ισπανική (Κολομβία)
1971 Ταγέμπ Σαλίχ Η εποχή της μετανάστευσης στο Βορρά Αραβική (Σουδάν)
1974 Elsa Morante (Έλσα Μοράντε) La storia (Η ιστορία) Ιταλική
1981 Salman Rushdie (Σαλμάν Ρασντί) Midnight’s Children (Τα παιδιά του μεσονυκτίου) Αγγλική
1987 Toni Morrison (Τόνι Μόρρισον) Beloved (Αγαπημένη) Αγγλική (ΗΠΑ)
1995 José Saramago (Ζοζέ Σαραμάγκου) Ensaio sobre a cegueira (Δοκίμιον περί της τυφλότητος) Πορτογαλική

Κατάλογος των συγγραφέων που γνωμοδότησαν

Όνομα

Χώρα

Τζινγκίζ Αϊτμάτωφ Κιργισία
Ahmet Altan Τουρκία
Άαρον Άπελφελντ Ισραήλ
Πολ Όστερ ΗΠΑ
Félix de Azúa Ισπανία
Julian Barnes Αγγλία
Simin Behbahani Ιράν
Robert Bly ΗΠΑ
André Brink Νότιος Αφρική
Suzanne Brøgger Δανία
A. S. Byatt Αγγλία
Peter Carey Αυστραλία
Martha Cerda Μεξικό
Jung Chang Κίνα/Αγγλία
Maryse Condé Γουαδελούπη
Mia Couto Μοζαμβίκη
Jim Crace Αγγλία
Edwidge Danticat Αϊτή
Bei Dao Κίνα
Assia Djebar Αλγερία
Mahmoud Dowlatabadi Ιράν
Jean Echenoz Γαλλία
Kerstin Ekman Σουηδία
Nathan Englander ΗΠΑ
Hans Magnus Enzensberger Γερμανία
Emilio Estévez Κούβα
Nuruddin Farah Σομαλία
Kjartan Fløgstad Νορβηγία
Jon Fosse Νορβηγία
Janet Frame Νέα Ζηλανδία
Marilyn French ΗΠΑ
Κάρλος Φουέντες Μεξικό
Izzat Ghazzawi Παλαιστίνη
Amitav Ghosh Ινδία
Pere Gimferrer Ισπανία
Nαντίν Γκόρντιμερ Νότιος Αφρική
Νταβίντ Γκρόσμαν Ισραήλ
Einar Már Guðmundsson Ισλανδία
Seamus Heaney Ιρλανδία
Christoph Hein Γερμανία
Aleksandar Hemon Βοσνία-Ερζεγοβίνη
Alice Hoffman ΗΠΑ
Chenjerai Hove Ζιμπάμπουε
Sonallah Ibrahim Αίγυπτος
John Irving ΗΠΑ
P. C. Jersild Σουηδία
Yasar Kemal Κουρδιστάν/Τουρκία
Jan Kjærstad Νορβηγία
Μίλαν Κούντερα Τσεχία/Γαλλία
Leena Lander Φινλανδία
Τζον Λε Καρρέ Αγγλία
Siegfried Lenz Γερμανία
Ντόρις Λέσινγκ Αγγλία
Άστριντ Λίντγκρεν Σουηδία
Viivi Luik Εσθονία
Aμίν Mααλούφ Λίβανος/Γαλλία
Claudio Magris Ιταλία
Νόρμαν Μέιλερ ΗΠΑ
Tomás Eloy Martínez Αργεντινή
Frank McCourt Ιρλανδία/ΗΠΑ
Gita Mehta Ινδία
Ana Miranda Βραζιλία
Ρόιντον Μίστρι Ινδία/Καναδάς
Abdel Rahman Munif Σαουδική Αραβία
Χέρτα Μύλερ Ρουμανία
Βιντιαντάρ Σουρατζπρασάντ Νάιπολ Τρινιντάντ/Αγγλία
Cees Nooteboom Ολλανδία
Ben Okri Νιγηρία/Αγγλία
Ορχάν Παμούκ Τουρκία
Sara Paretsky ΗΠΑ
Jayne Anne Phillips ΗΠΑ
Valentin Rasputin Ρωσία
João Ubaldo Ribeiro Βραζιλία
Alain Robbe-Grillet Γαλλία
Salman Rushdie Ινδία/Αγγλία
Nawal El Saadawi Αίγυπτος
Hanan al-Shaykh Λίβανος
Nihad Sirees Συρία
Göran Sonnevi Σουηδία
Susan Sontag ΗΠΑ
Wole Soyinka Νιγηρία
Gerold Späth Ελβετία
Graham Swift Αγγλία
Αντόνιο Ταμπούκι Ιταλία
Fouad al-Tikerly Ιράκ
D. M. Thomas Αγγλία
Adam Thorpe Αγγλία
Kirsten Thorup Δανία
Alexander Tkachenko Ρωσία
Pramoedya Ananta Toer Ινδονησία
Olga Tokarczuk Πολωνία
Michel Tournier Γαλλία
Jean-Philippe Toussaint Βέλγιο
Μεχμέτ Ουζούν Κουρδιστάν/Τουρκία
Nils-Aslak Valkeapää Λαπωνία
Yvonne Vera Ζιμπάμπουε
Fay Weldon Αγγλία
Christa Wolf Γερμανία
A. B. Yehoshua Ισραήλ
Spôjmaï Zariâb Αφγανιστάν
Βασίλης Βασιλικός Ελλάς

πηγή:wikipedia

flying dancing fingers

Αντόρα Σβίτακ: Τι μπορούν να μάθουν οι ενήλικες από τα παιδιά

pionia

Πολίτης ή Υπήκοος;

leading-peopleΗ ενοποίηση των εθνικών πολιτισμών μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη λογική γίνεται με κριτήριο την οικονομική αντίληψη και την χρησιμότητα σε επίπεδο συναλλαγών και όχι την ανάγκη μιας πλουραλιστικής πολυπολιτισμικής παρουσίας όλων των πολιτών. Ακόμη και ο ρόλος του «Πολίτη» έρχεται να υποστεί τη μεταλλαγμένη παρέμβαση της εξουσίας. Δε μιλάμε για έναν πολίτη εθνικό που διατηρεί όλα τα χαρακτηριστικά του τόπου που γεννήθηκε και μεγάλωσε, με τα ιδιαίτερα στοιχεία της περιοχής του και της δικής του παράδοσης, αλλά για έναν πολίτη που θα κληθεί να εσωτερικεύσει, με τον καλύτερο τρόπο, ό,τι του δώσουν και θα τα κάνει πράξη με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Η ταυτότητα του Παγκόσμιου – Υπηκόου στηρίζεται σε ένα νούμερο και το όνομά του θα έχει δευτερεύουσα σημασία.

Υπάρχει μια βασική διαφορά ανάμεσα στον «πολίτη» και στον «υπήκοο». Ο πρώτος έχει δικαιώματα απαραβίαστα και είναι μέρος της κοινωνικής διαδικασίας. Ο δεύτερος έχει υποχρεώσεις και είναι κάτω από την εξουσία του συστήματος μέσα στο οποίο ζει.

Η πραγματικότητα όμως επιφυλάσσει και μια μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στον Πολίτη και τον Υπήκοο. Ο πρώτος είναι ελεύθερος να διαμορφώσει γνώμη και να εκφράσει άποψη, ο δεύτερος είναι υποχρεωμένος να προσαρμόσει τη συμπεριφορά του σε ένα κοινωνικό μοντέλο.

Ακόμη ένα στοιχείο που δείχνει τη διαφορά ανάμεσα στον «πολίτη» και τον «υπήκοο» είναι η παιδεία.

Ο Πολίτης μορφώνεται για να αποκτήσει μια σφαιρική αντίληψη του περιβάλλοντος (κοινωνικού & φυσικού), ώστε να μπορέσει ελεύθερα και αβίαστα να κάνει τις επιλογές του μέσα στην κοινωνία.

Η έννοια της μόρφωσης είναι πέρα και πάνω από την εκπαίδευση και αφορά την αξιολόγηση και την αξιοποίηση των πληροφοριών, κάτι που οδηγεί στη γνώση. Μια τέτοια προοπτική δημιουργεί μια αμφίδρομη σχέση του Πολίτη με την Κοινωνία

ΠΟΛΙΤΗΣ                            ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Αντίθετα, ο Υπήκοος εκπαιδεύεται – ειδικεύεται για να κάνει κάτι σωστά πειθαρχώντας στο κοινωνικό σύστημα. Η γνώση του «ειδικού» περιορίζεται στον τομέα της εκπαίδευσής του. Η κρίση του είναι επιλεκτική και υποτάσσεται στις απαιτήσεις της ηγεσίας. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση, ο υπήκοος είναι ανεύθυνος και αποτελεί ένα εξάρτημα ενός μηχανισμού, που εύκολα μπορεί να αντικατασταθεί.

Η έννοια της εκπαίδευσης – ειδίκευσης βασίζεται στην πιστή αναπαραγωγή ενός κοινωνικού μοντέλου και μιας κυρίαρχης φιλοσοφίας. Στην εκπαίδευση υπάρχει το σύστημα των πολλαπλών απαντήσεων, όπου όλες οι πιθανότητες είναι προβλέψιμες και αυστηρά ελεγχόμενες. Μια τέτοια σχέση ανάμεσα στον Υπήκοο και το Σύστημα είναι μονοσήμαντη.

ΣΥΣΤΗΜΑ                           ΥΠΗΚΟΟΣ

Η διαφορά ανάμεσα στους δύο τύπους (Πολίτης & Υπήκοος) είναι φανερή. Ο πρώτος παράγει πρότυπα, ο δεύτερος αναπαράγει μοντέλα. Θα σταθούμε σε ένα ενδιαφέρον σχήμα:

ΠΟΛΙΤΗΣ                            ΠΑΡΑΓΩΓΗ

ΥΠΗΚΟΟΣ                          ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ

Αν εξετάσουμε προσεχτικά τη σχέση των παραπάνω δεδομένων μπορούμε – απόλυτα – να καταλάβουμε τη θεμελιώδη διαφορά στους δύο χαρακτήρες και να καταλήξουμε γιατί ο ένας είναι δημιουργός και ο άλλος όχι. Ο τρόπος που κινείται και συμπεριφέρεται ο κάθε τύπος στοχεύει σε διαφορετικό «ιδανικό». Ο Πολίτης δεν απορρίπτει την επαφή σε παγκόσμιο επίπεδο αλλά αναζητά την οικουμενικότητα που τη βλέπει σαν μια ευκαιρία για επικοινωνία και βελτίωση της κοινωνίας. Ο Υπήκοος θέλει την παγκοσμιοποίηση για να εξασφαλίσει την επιβίωσή του μέσα σε συγκεκριμένες επιλογές και αντίστοιχους προστατευτικούς περιορισμούς. Η μια και μοναδική αντίληψη τον εξυπηρετεί και με όλους τους δρόμους οδηγείται στο ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς διλήμματα και άλλες πολιτιστικές, οικονομικές, θρησκευτικές, γεωπολιτικές διαφορές.

Από το βιβλίο του Δ. Δρογίδη «Η πολιτική στα πυρά της Τρομοκρατίας» από τις Εκδόσεις Φυλάτος

isobia ygeia - entypo biblio

“ΤΟ ΥΓΡΟ ΔΙΑΜΑΝΤΙ”

Γνωριμία με ένα προϊόν τόσο οικείο αλλά και τόσο άγνωστο.

Είναι το ελαιόλαδο τρόφιμο και φάρμακο.

ΤΟ ΕΛΑΙΟΛΑΔΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΛΑΙΟ που λαμβάνεται ως εκχύλισμα από τους καρπούς του ελαιόδεντρου. Είναι απολύτως φυσικό προϊόν, που μπορεί να καταναλωθεί μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία παραλαβής του. Σε αντίθεση με το κρασί που χρειάζεται να υποστεί ζύμωση για να καταναλωθεί, το ελαιόλαδο δε χρειάζεται καμία χημική επεξεργασία και είναι έτοιμο για χρήση μετά τον τελευταίο διαχωρισμό. Το ελαιόδεντρο ευδοκιμεί στον πετρώδη και άγονο χώρο της Μεσογείου. Παράγει καρπό κάτω από αντίξοες συνθήκες ανομβρίας, δυνατών ανέμων και υψηλών θερμοκρασιών. Η μακροζωία και η παραγωγικότητά του έγραψε την ιστορία των μεσογειακών λαών. Η ελιά φώτισε, έθρεψε, στεφάνωσε, καλλώπισε, ταυτίστηκε με υψηλά ιδανικά και ενέπνευσε τον ακμαιότατο επί πολλά χρόνια πολιτισμό της ανατολικής Μεσογείου. Σύμβολο γνώσης, σοφίας, ειρήνης, υγείας, δύναμης και ομορφιάς λατρεύτηκε επί χιλιάδες χρόνια.

Η επίσημη ονομασία της αειθαλούς υπεραιωνόβιας ελιάς είναι Olea Europa Sativa.

Το εξημερωμένο ελαιόδεντρο κατάγεται από την ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Προσαρμόζεται στα μακράς διάρκειας θερμά και ξηρά καλοκαίρια, ενώ δείχνει ιδιαίτερη αντοχή και σε θερμοκρασίες που αγγίζουν τους μηδέν βαθμούς. Η καλλιέργεια της ελιάς είναι γνωστή για πάνω από 5.000 χρόνια και είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τις παραδόσεις των Μεσογειακών λαών.

Το λάδι εξάγεται από τον καρπό της ελιάς, την ελιά, με καθαρά μηχανικά μέσα. Στο πέρασμα των αιώνων δεν υπήρξαν ουσιαστικές αλλαγές στη διαδικασία παραγωγής του, η οποία πραγματοποιείται μέσα από τρία στάδια:

• Τη σύνθλιψη του καρπού.
• Τη συμπίεση του καρπού και
• Το διαχωρισμό του λαδιού από το νερό και τις άλλες προσμίξεις.

Το ελαιόλαδο, ανάλογα με την ποιότητα, τυποποιείται και έτσι εξασφαλίζεται ο καταναλωτής για τη γνησιότητα του προϊόντος. Το εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο είναι ένα απόλυτα φυσικό προϊόν, που παραλαμβάνεται όπως ακριβώς βγαίνει από το ελαιοτριβείο, χωρίς καμία επεξεργασία ή πρόσμιξη. Ο τρόπος φύλαξης του ελαιόλαδου δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικός. Πρόκειται για ένα αρκετά σταθερό προϊόν. Πολύ παλαιότερα, για να συντηρήσουν άλλα τρόφιμα, τα βύθιζαν στο λάδι. Μετά από καιρό τα έβγαζαν από εκεί και τα μαγείρευαν. Παρά τη σταθερότητα του φυσικού αυτού προϊόντος, είναι υποχρεωτική η αναγραφή της ημερομηνίας λήξης, που κυμαίνεται από 12 έως 18 μήνες.

Για καλύτερη ποιότητα του ελαιόλαδου οι καταναλωτές θα πρέπει:

• Να αγοράζουν μικρή ποσότητα ελαιόλαδου, ώστε να διατηρείται αναλλοίωτο μέχρι να καταναλωθεί.
• Να έχουν πάντα κλειστό το πώμα της συσκευασίας.
• Να το διατηρούν μέσα σε σκούρα γυάλινα μπουκάλια που να μπορούν να κλείνουν αεροστεγώς.
• Να διατηρούν το ελαιόλαδο σε σκοτεινό και δροσερό μέρος (8-11ο C), χωρίς έντονες οσμές.

Το ελαιόλαδο αφομοιώνεται από τον οργανισμό κατά 98% και αποδίδει 9,3 θερμίδες ανά γραμμάριο, όσο δηλαδή όλα τα υπόλοιπα φυτικά και ζωικά λίπη. Αφού έχει την ίδια θερμιδογένεση με τα βούτυρα και τα άλλα φυτικά έλαια, γιατί θα πρέπει να προτιμούμε αυτό έναντι των άλλων; Τι επί πλέον περιέχει που το κάνει τόσο πολύτιμο;

Το ελαιόλαδο προέρχεται από τον καρπό φυτού που είναι πολυετές ή και αιωνόβιο. Το ηλιέλαιο, το σογιέλαιο και το αραβοσιτέλαιο προέρχονται από μονοετή φυτά. Το ελαιόδεντρο έχει επομένως αναπτύξει πολύ ισχυρά αντιοξειδωτικά συστήματα για να επιβιώσει, επί αιώνες, ειδικά στις ηλιόλουστες μεσογειακές χώρες όπου ευδοκιμεί. Πέρα από την αντιοξειδωτική προστασία έχει αναπτύξει και αντιμυκητιασική καθώς και αντιογκογόνο. Καταφέρνει και ζει πάρα πολύ, σε αντίξοες συνθήκες, ακριβώς γιατί είναι επαρκώς εξοπλισμένο. Όλα αυτά τα όπλα μας τα χαρίζει το μοναδικό λαδάκι.

Το ελαιόλαδο περιέχει 200 ευεργετικές για την υγεία μας ενώσεις. Περιέχει λίγα κορεσμένα και περισσότερα, έως 83%, πολυακόρεστα και μονοακόρεστα λιπαρά οξέα, που θεωρούνται φιλικά για την υγεία. Το ελαϊκό οξύ, το βασικό συστατικό του ελαιόλαδου, αποτελεί ένα τέτοιο μονοακόρεστο λιπαρό οξύ. Ως θρεπτικό συστατικό, για τον ανθρώπινο οργανισμό, το ελαιόλαδο είναι μοναδικό. Έχει ωραίο άρωμα, ευχάριστη γεύση και μετατρέπει σε γευστικό φαγητό οτιδήποτε μαγειρεύεται με αυτό.

Έχουν δημοσιευθεί πολλές μελέτες για το προϊόν αυτό και για την ωφέλειά του στη υγεία. Όλες είναι εγκωμιαστικές. Νέες, ακόμη πιο ενθουσιώδεις, βλέπουν το φως της δημοσιότητας κάθε τόσο. Είναι ένα αμιγές και δραστικό αντιοξειδωτικό και αντιφλεγμονώδες φυσικό προϊόν. Δεν αποδίδεται καμία παρενέργεια, ούτε απλή δυσανεξία στο ελαιόλαδο. Θα μπορούσε να είναι ένα αποτελεσματικό φάρμακο για την πρόληψη σειράς ασθενειών που έχουν σχέση με την ηλικία. Είναι στην κυριολεξία ένα φάρμακο στο πιάτο μας, χωρίς παρενέργειες, χωρίς αντενδείξεις. Από τα πανάρχαια χρόνια χρησιμοποιείται για την ανακούφιση δερματικών, αλλά και πεπτικών φλεγμονών. Ακόμη και σήμερα τα εγκαύματα του δέρματος κατά τους καλοκαιρινούς μήνες επαλείφονται με ελαιόλαδο.

Επιστημονικώς έχει διαπιστωθεί ότι το ελαιόλαδο βοηθά:

• Στη μείωση της κακής χοληστερόλης στο αίμα.
• Στη διατήρηση της περιεκτικότητας του αίματος σε καλή χοληστερόλη.
• Στη πρόληψη καρδιαγγειακών παθήσεων.
• Στη διευκόλυνση της πέψης και στην καλή λειτουργία του εντέρου.
• Στη μείωση των γαστρικών υγρών.
• Στην καλύτερη απορρόφηση του ασβεστίου.
• Στο σωστό μεταβολισμό των διαβητικών.
• Στην υγεία και καλή εμφάνιση του δέρματος, των μαλλιών και των νυχιών.
• Επειδή είναι αντιφλεγμονώδης τροφή επιβραδύνει την εμφάνιση όλων των ασθενειών που έχουν να κάνουν με τα
γηρατειά (αθηρωμάτωση, στεφανιαία νόσο, υπέρταση, μερικές μορφές καρκίνου και άλλες) και επομένως συμβάλλει
στη μακροζωία.

Η βιβλιογραφία για το ελαιόλαδο είναι πολύ πλούσια. Όσο η έρευνα προχωρεί αποκαλύπτεται ακόμη πιο πολύτιμο. Το ελαιόλαδο, ως άριστο διατροφικό προϊόν, αρχίζει πλέον να απασχολεί τους ειδικούς της διατροφής όλου του πλανήτη.

Απόσπασμα από το βιβλίο Ισόβια Υγεία από τις εκδόσεις Φυλάτος