Ο «ΓΚΡΕΚΟ» είναι ένα παραμύθι που αναφέρεται στη διαφορετικότητα.

Ο ήρωας του βιβλίου, ο Γκρέκο, είναι ένα πανέμορφο, χαρισματικό και καλόκαρδο μπλε σκαντζοχοιράκι με άσπρα αγκάθια. Μέσα από την πλοκή του παραμυθιού αναδύονται οι ικανότητές του και όλη η ομορφιά του ψυχικού του κόσμου. Αγνότητα και αγάπη, τρυφερότητα και καλοσύνη, μακροθυμία και συγχωρητικότητα, σύνεση και σεμνότητα, ευστροφία και υπευθυνότητα  είναι κάποιες από τις αρετές που τον χαρακτηρίζουν. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι το όνομα «ΓΚΡΕΚΟ» το δανείστηκα από τον αγαπημένο μου πολυτάλαντο Έλληνα ζωγράφο, γλύπτη κι αρχιτέκτονα, τον μοναδικό Δομήνικο Θεοτοκόπουλο.

Στην αρχή, οι γονείς του Γκρέκο υπήρξαν υπερπροστατευτικοί. Όταν, όμως, είδαν την ωριμότητα του παιδιού τους και τη λαχτάρα του να βρίσκεται με τους συνομήλικούς του, υποχώρησαν και τον έστειλαν στο σχολείο. Ποιος, όμως, θα μπορούσε να τους κατηγορήσει για αυτή τους τη στάση αν λάβουμε υπόψιν μας  ότι και οι ίδιοι, λόγω της διαφορετικότητάς τους, να είχαν πιθανόν υπάρξει θύματα περιθωριακής ή επιθετικής αντιμετώπισης από την κλειστή κοινωνία που ζούσαν;

Η συμπεριφορά και η στάση των συμμαθητών του στα συμβάντα που έλαβαν χώρα αφενός μεν φανερώνουν την αδυναμία διαχείρισης  των συναισθημάτων τους, (φόβος), που προκαλεί το «άγνωστο» και αφετέρου αντανακλούν τον χαρακτήρα και τη διαπαιδαγώγηση που είχε πάρει το κάθε παιδί από το σπίτι του σε συνδυασμό με την παιδική αθωότητα της ηλικίας του.

Το παραμύθι είναι γεμάτο με συμβολισμούς. Τίποτα δεν είναι τυχαίο.

Το ολόγιομο φεγγάρι συμβολίζει ότι έφτασε το πλήρωμα του χρόνου.

Ο γεροπλάτανος συμβολίζει τη σοφία και τη γνώση, τη σύνεση και τη φρονιμάδα.

Η νονά συμβολίζει τον ανοιχτόμυαλο άνθρωπο.

Η κυρία Αγάπη συμβολίζει την ιδανική εκπαιδευτικό.

Τα νούφαρα συμβολίζουν τη ζωή.

Η είσοδος από την διπλή κρυστάλλινη πόρτα συμβολίζει την είσοδο στον κόσμο της γνώσης και της σοφίας κ.ο.κ..

Κατά την άποψή μου, οποιαδήποτε απόρριψη, περιθωριοποίηση ή επιθετικότητα κατά ενός ατόμου λόγω διαφορετικών εξωτερικών χαρακτηριστικών ή μειωμένων πνευματικών ικανοτήτων είναι κατακριτέα. Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και συγχρόνως ξεχωριστός έχοντας διαφορετικά χαρίσματα και ικανότητες ο ένας από τον άλλο. Αποδεχόμαστε τον άλλο έτσι όπως είναι, αφού ο καθένας και η καθεμία μας αποτελεί κομμάτι από το παζλ που λέγεται ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ΖΩΗ.