Το βιβλίο αυτό διαβάζεται όπως ακριβώς γράφτηκε, μ’ ένα ποτήρι τζιν στο χέρι. Είναι ουσιαστικά ένα βιωματικό έργο από τις παραστάσεις που έχω πάρει τα τριάντα τρία χρόνια της ζωής μου από καλούς μου φίλους και από μένα τον ίδιο, κι όλες αυτές οι εμπειρίες έχουν γίνει μια ιστορία. Αυτό που επιχειρεί να εκφράσει η παρακάτω διήγηση είναι πως ο έρωτας δε χρειάζεται στάνταρ προϋποθέσεις για να γεννηθεί. Μπορεί να ξετρυπώσει μέσα από την πιο περίεργη γνωριμία ή την πιο αλλόκοτη κατάσταση και να γίνει παράδεισος, κόλαση αλλά κυρίως μάθημα γι’ αυτόν που θα τον ζήσει.
Στο βιβλίο του Αλέξανδρου Παύλου, “Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός”…
Σχεδόν δεν μπορούσες να διακρίνεις τα πρόσωπά τους από το κλάμα. Ήταν μια σπαρακτική σκηνή σε μια τουαλέτα του αεροδρομίου. Εκείνος την είχε αγκαλιά και δεν μπορούσε να την αφήσει από τα χέρια του, έτρεμε ολόκληρος. Εκείνη του χάιδευε τα μαλλιά ενώ ταυτόχρονα του γέμιζε με δάκρυα το πουκάμισό του. Είπαν λόγια μεταξύ τους που ποτέ δεν είχαν τολμήσει να ξεστομίσουν μέχρι σήμερα. Έδειχναν δύο άνθρωποι που αγαπιούνται πέρα από το γήινο, τους έδενε κάτι μεταφυσικό. Τα λεπτά περνούσαν, οι συγγενείς περίμεναν στην πύλη αναχώρησης για τον αποχαιρετισμό. Έπρεπε να χωριστούν. Είχε φτάσει η ώρα…
…Τι ακολουθεί στη συνέχεια;
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.